‍“Ik zou Ton de Vos bellen, ’s avonds. Ik had hem gevraagd of ik misschien bij de Loete kon werken. Hij wilde dat eerst even overleggen met het bestuur, s avonds op een vergadering, bij het zwembad. Het leek hem handig om dan te bellen, over wat ik wilde doen, zou kunnen doen. Dus ik bel, en ik was best zenuwachtig. Krijg ik zijn voicemail aan de lijn - dat dacht ik, echt. Tot ik ineens gelach hoorde op de achtergrond. Hadden ze mij mooi in de maling genomen.” 


Liäne kan er nog steeds om lachen, dat fantastische sollicitatiegesprek ‘met het antwoordapparaat van Ton’. Natuurlijk mocht ze komen. Dat was in 2006. En ze zou 15 jaar blijven, met het allergrootste plezier. Altijd van alles gedaan, nergens te beroerd voor, ze pakte alles aan.

Watervrees

Ton de Vos was geen vreemde voor haar. “Hij was onze overbuurman, en hij was de badmeester van de Loete. Toen ik als klein meisjes moest leren zwemmen, in de oude Loete, was ik bang voor water. Echte watervrees, ik stond huilend langs de kant. Ton heeft me er overheen geholpen; en toen ik eenmaal in het water was, wilde ik er nooit meer uit. ’Liäne ging door met zwemles - bij de Haastrechtse Zwemvereniging - in de Trefkuil. Daar haalde zij probleemloos elk denkbaar diploma. Niet dat zij er iets mee wilde doen, niet als betaald werk. ‘Ik wilde bloemist worden; ik ben ook opgeleid bij het Groen College.’

Natte gymles

Maar Liäne zit niet graag stil. Sport is belangrijk voor haar, zij bleef zwemmen. Intussen was zij begonnen aan de Cios-opleiding. ‘In die periode heb ik Ton gebeld, of ik mocht werken in De Loete.’ Dat mocht dus. Na de Cios-opleiding legde Liäne de lat nog eenstapje hoger, en deed de sportacademie.

Al met al een goede aanloop voor een uitdaging in het basisonderwijs. Zij ging aan de slag als gym-juf in Haastrecht: ‘Ik werkte op alle 3 de basisscholen.’ Zij ging met haarklasjes naar de Loete, en gaf kinderen zelf de eerste zwemlesjes. Of, zoals zij het noemt:‘ De natte gymles; Zo leuk!’ 


Afkicken

Het is een ideale combinatie: parttime gym-docent en toezichthouder/manusje van alles in het zwembad. ‘De Loete is 6 maanden open, dat is een hectische periode. Je werkt intensief samen als team, om het de gasten naar de zin te maken. Je wilt dat mensen veilig kunnen zwemmen, en dat het zwembad, het terrein schoon en comfortabel is. Na die 6 maanden heb je dan echt even tijd nodig om (van elkaar) af te kicken.’ 


Maar het begint gauw weer te kriebelen.

Manusje van alles

In de Loete deed Liäne van alles, en nog wat, en meer... ‘Toezicht houden, grasmaaien,s toepjes bestraten, tegels tikken, onkruid wieden, bladblazen... Ik was een ‘Manusje van alles’. De gasten reageerden wel eens verbaasd, als zij me zo bezig zagen. ‘En dat doe jij gewoon allemaal?!’ Ja dus, en met plezier. Ik kreeg er de ruimte om te leren.’

Zo groeide Liäne uit tot allround zwembad-medewerkster - haalde alle benodigde diploma’s. Zij voelde zich steeds volwaardig lid van een bijzondere familie. ‘Al die collega’s, zo prettig, vriendelijk.’ Dat familiegevoel maakte het afscheid - in 2021- er niet makkelijker op. Maar het was mooi geweest zo. Heel mooi! ‘Ik heb ontzettend genoten.

Dat mis je toch wel.’

Mooiste Loete moment?

‘Ja, dat is toch het Dauwtrappen. Dat je ’s ochtends om half 6 het bad opent. De opkomende zon de boven de polder zwevende nevels, de vogels, de rust, en tegelijk het leven. Stond ik samen met Nancy vanaf de glijbaan-toren te genieten.. Door de Loete ben ik steeds meer van de natuur gaan houden.’

===========
Water voor later
Voor als het gemis te zwaar voelt, tapte Liäne een bidonnetje water uit de oude Loete, als souvenir, water voor later. Dop eraf, even ruiken, zo fijn, dat vleugje milde chloor. Zwembad aroma. En de beelden die dat weer oproept. Huilend op de rand, de zwemdiploma’s, het antwoordapparaat, de oude ochtendploegen, de babbelclubjes, collega’s. En zeker ook het dauwtrappen... De Loete laat je nooit meer los.