Deze column is geschreven in het zwemseizoen van 2017

‍

Het begon rond 2010. Noodgedwongen, want zwemmen was niet echt mijn ding. Ik neem altijd een stukje zwembad mee in m’n oren. Maar door een knieblessure kon ik tijdelijk niet hardlopen, en ik zwichtte ik voor het zwem-enthousiasme van mijn partner. Zij dobbert al jaren naar tevredenheid rond in De Loete. ‘Ga toch mee! Zwemmen is goed voor je!’

Schuren

Vooruit, alles voor het conditiebehoud. Gelukkig was m’n lagere-school-zwemdiploma nog geldig. En een wonder geschiedde: het beviel me uitstekend. Nog steeds, we zwemmen zeer regelmatig, zelfs ’s winters, maar dan overdekt. Niet in De Loete, nog niet…

Waar ik wel aan moest wennen, en het kan nog steeds schuren, is mijn beperkte zwemsnelheid. Erger nog: ik word aan alle kanten voorbij gezwommen door stoere poldervrouwen. Met alle respect, daar niet van.

De poldervrouwen gaan ’s morgens tussen 0800 en 1000 uur te water, achterwaarts het trapje afdalend. Voorzichtig, stapje voor stapje. Maar dan gaan ze als een speer door het bad. Goed, ik overdrijf, ze zijn niet allemaal veel sneller. Maar elke vrouw die een man voorbij zwemt, geeft een krasje op zijn zelfbeeld, toch? Iets met ego en oerman.

Bultruggen

Maar ik had een geldig excuus, dacht ik. Immers, ik moest mijn techniek na al die zwemloze decennia weer boven water krijgen. Spreid en sluit, spreid en sluit. Ik hoor nog steeds de stem van de badmeester bij het schoolzwemmen in gemeentelijk zwembad De Mauritskade in Den Haag. Galmend kaatste zijn aanwijzingen langs de betegelde muren: Spreid en Sluit! Spreid en Sluit! Hé, guppy, let op! Spreid en Sluit!!
Als vitale 60-plusser kan ik spreiden en sluiten wat ik wil, maar ik ga echt niet sneller. Dus word ik gepasseerd, en dat blijft licht schuren. Het wordt echt pijnlijk wanneer er twee gezellig kletsende poldervrouwen voorbij stuwen, en passant de laatste poldernieuwtjes delend.  Zwemmen en praten tegelijk, achteloos spreidend en sluitend, door het water golvend met de souplesse van een bultrug op vakantie in de Noordzee. Begrijp me goed, dit is een compliment!

Volgens mij pakken poldervrouwen de winst vooral bij het sluiten van hun dijen. Van die stevige, tanige en jarenlang door wind en weer fietsende, boodschappen zeulende, kindjes barende, dus zeer getrainde dijen. Dat laatste, kindjes baren, geldt als super-krachttraining: het persen tijdens de weeën, het langdurig ritmisch aanspannen van de hamstrings. Dan lig je als man al snel op kansloze achterstand.

Zo filosofeer ik er al baantjes trekkend rustig op los. Af en toe rakelings een tegemoet zwemmende bultrug ontwijkend, die wijkt niet van haar koers. En gelijk heeft ze; wat zou zij zich aantrekken van een zinloos gefrustreerde spermatozoïde met een 60 +pasje?

Ik verman me. En blijf zwemmen. Want ik voel me elke keer weer als herboren.