Disclaimer: Roos de Hey is 26 augustus 2023 overleden, op bijna 95 jarige leeftijd. De familie is akkoord met de publicatie van dit verhaal. ‘Het is wel jammer dat Roos de publicatie zelf niet meer heeft meegemaakt. Zij hield wel van een beetje aandacht!’

‍

‍Het is vaste prik: twee keer per week een glaasje limonade in de namiddag. Jannie en Roos doen het al jaren. Bij Jannie thuis, wel zo handig voor haar; en voor Roos is het kort bij, zij woont twee deuren verder. Zij tellen beide ruim 90 lentes, en zijn al méér dan 50 jaar buurtgenoten. Zij waren de eerste bewoners van deze knusse huizen, begin jaren ’60. Méér dan goede buren, zeker. Maar, zegt Roos: We hebben allebei ons eigen leven. 

Een gedeelde rode draad is hun binding met De Loete. Een zwembad vol herinneringen. 

Roos de Heij

Geboren en getogen in Rotterdam, waar ze het bombardement in 1940 meemaakte. Ze kwam met haar vader en moeder na vijf angstige dagen op de vlucht terecht in Haastrecht. We hebben best wat van de oorlog meegekregen, ik heb honger gekend. Het gezin keerde na de oorlog terug naar Kralingen, maar het hart van Roos lag inmiddels in Haastrecht. Het tijdelijke vriendje (Jan de Heij), bleek de ware, zij trouwden en settelden in Haastrecht. 

Jannie Vink

Voor Jannie, geboren en getogen in Gouderak, verliep de oorlogstijd minder hectisch. Zij trouwde na de oorlog met haar vriendje, Henk, uit Gouda. Begin jaren ’60 betrokken ze de nieuwe woning in Haastrecht, waar ze nog altijd woont. Haar man Henk overleed in 2012. Toen we hier net woonden opende De Loete, in 1964. Het zwembad, min of meer in de achtertuin, speelt nog steeds een belangrijke rol in haar leven. 

Kassière gevraagd: 70 uur per week

Het was 1966, maar Jannie vertelt het alsof het gisteren was. Er hing een briefje voor het raam bij de gemeentesecretaris; ze zochten iemand voor de kassa voor het zwembad. Dat leek me wel wat, en ik ben aangenomen. De eerste twee jaar zat ik 70 uur per week in het kassahokje, je verdiende 75 gulden per week. Vanaf het derde jaar kwam er iemand bij, toen werkten we om de beurt ‘s ochtends of ‘s middags; voor 50 gulden per week. Een kaartje kostte toen 75 cent, voor de ochtend, want tussen de middag ging het zwembad dicht. En wilde je ’s middags zwemmen, dan moest je weer een kaartje kopen, dat was dan 50 cent. Dat waren nog eens tijden: 1 gulden 25 voor een dagje Loete…☺

Troostkaakjes
Heerlijk werk, vond Jannie het. Het was altijd gezellig en altijd wel wat te doen in het zwembad. Ze kan haar werkplek nog zo uittekenen: Je had je kassa, het koffieapparaatje, de verbanddoos, en ik had altijd een blikje met ‘troostkaakjes’ en snoepjes. Als een kindje gevallen was, mocht het iets uitzoeken, dat hielp meestal wel tegen de schrik.

Droogzwemmen op een plank

Jannie verkocht ruim 20 jaar kaartjes bij De Loete, maar – bijzonder - al die tijd zwom zij zelf niet. Ik kwam nog niet met m’n tenen in het water toen ik bij de kassa zat.
Eenmaal gestopt als kassière - eind jaren ’80 - haalde zij het zwemmen dubbel en dwars in. Ik koop elk jaar een abonnement, ik zwem liefst vijf keer per week, dat blijf ik doen zolang de gezondheid het toelaat. Ze leerde al op jonge leeftijd zwemmen, vertelt ze. In Gouderak, op het droge, met je buik op een plank: ‘Spreid en sluit, spreid en sluit!’ Ik hoor het nog.

Volgens buurvrouw Roos heeft Jannie dankzij die methode zo’n goede slag: Zij zwemt zó mooi, ze gaat als een grote vis door het water. Dat kan ik niet, hoor.
Roos leerde pas laat zwemmen. Ik was al vijftig toen ik begon. Ik heb het geleerd in De Loete, bij badmeester Ton de Vos. Ik heb m’n diploma gehaald, maar ik was altijd bangig in het water. Toch is Roos zelfs van de hoge gesprongen. Dat was één keer, ik snap nog steeds niet hoe ik dat durfde...

Zwem-4-Daagse en De badmutsenploeg

Terwijl Jannie achter de kassa zat, maakte Roos veel kilometers in het water. Ook dankzij de Zwem-4-Daagse; ze heeft er een indrukwekkende verzameling medailles en speldjes aan overgehouden. Het was zo leuk om te doen, die Zwem-4-Daagse is echt een feestje. Maar ook gewoon baantjes zwemmen, meestal tussen 9 en 10 uur, met de ochtendploeg. Jannie vult aan: De Bádmutsen! Wij noemden jullie ploeg ‘De Badmutsen. 

Roos: Badmeester Ton vond het altijd gezellig; hij zei: ‘Jullie maken onze hele dag goed.’ 

Roos bleef zwemmen tot rond haar 80^e verjaardag. Ik ben altijd een beetje bangig gebleven in het water, maar ik heb het met plezier gedaan. Ik heb ook nog tot m’n 78^e, in Concordia gesport, bewegen op muziek, heerlijk. Ik hou van fietsen, wandelen. Het is goed voor je geest en je lichaam, net als zwemmen!

Mooie verhalen…

Hun zwembadherinneringen zijn levendig, het ene na het andere verhaal komt bovendrijven. Zeker als de dames op stoom zijn.
Jannie: Weet je nog, die Miss Loetje, die zwangere Franse dame, die dobberde met haar bolle tuut in zo’n grote zwemband rond, daar genoot ze zo van!
Oh ja, en dan die mevrouw die met korset en al onder de douche stond, vergeten uit te trekken! Of die dame die, vooruit dan maar, mócht zwemmen van haar man, maar zich dan wel flink moest wassen met veel zeep. Anders stonk ze naar chloor, daar kon hij niet tegen.

Toekomst?

Er is in al die jaren veel veranderd, in de wereld en in het zwembad. Ook mensen veranderen, ziet Jannie. Vroeger kwamen de jongeren om elkaar te ontmoeten. Ik heb heel wat liefdes zien ontstaan. Nu zijn ze steeds bezig met die schermpjes.

De tijd staat nooit stil. Maar Haastrecht zonder De Loete? Nee, De Loete moet blijven. Als het nodig is gaan we weer in actie, net als toen. Onze kleinkinderen moeten er ook leren zwemmen, en ervan kunnen genieten!  

Net zoals hun oma’s een leven lang hebben kunnen doen…

‍