‍Bert Verstoep begon in 2005 als vrijwilliger bij het tenten-bouwteam van de VOB. ‘We waren net verhuisd naar Stolwijk, een fijn huis tegenover ‘Ons Polderbad’. Marrie, mijn vrouw, zwemt daar al vanaf 1980.’


‍
Ze kwamen over uit ’t Beijersche. In dat buurtschap had Bert al een druk bestaan, hij had er sinds1965 een eigen garagebedrijf. En voor een zelfstandig ondernemer, zeker in de garage-branche, stopt het werk niet om 18 uur. ‘Er is altijd wat te doen, klanten kwamen vaak pas na hun eigen werk hun auto halen, brengen, een praatje maken.’ Hard werken dus, lange dagen, 6 dagen per week.

Wagen 842

In een klein buurtschap - ons kent ons - heb je ook een rol in het sociale gebeuren. Bert meldde zich in 1965 bij de vrijwillige brandweer. Nou ja, gemeld? ‘Commandant Willem Verdoold kwam langs, en zei tegen me: “Zo, dus jij bent voor je eigen begonnen? Dan zit je ook nu bij de Vrijwillige Brandweer in ’t Beijersche, klaar!”

Maar het lag Bert goed. Hij startte als spuiter en zou opklimmen tot bevelvoerder van ‘Korps 842’. Hij kan er uren van vertellen. Over het materieel waarmee zij het vuur moesten bestrijden. Over de pompwagen als aanhangertje, en de te kleine handspuiten. Over de ‘strijd’ met de andere korpsen in de polder, zoals Vlist, Lekkerkerk en Stolwijk, zeg maar ‘Stolluk’. En dan die dollemansritten om als eerste korps bij een brand te zijn. De korpsen reden in hun eigen (nu klassieke)brandweerwagens, zoals de rode (Opel) Blitz van De Vlist. ‘In Lekkerkerk hadden ze een knalgele brandweerwagen, en die kregen wij. En met die wagen, de 842, waren wij het snelst van de hele regio, die wagen reed geweldig. Hij had één nadeel: slechte remmen.’ 


Bert zit vol met brandkorps-verhalen; het zou mooi zijn voor een boek, of een tv-serie. Voor de liefhebbers: op Facebook staat nog een filmpje van een brandweeractie in ’t Beijersche (1977)

Te zwaar beladen

Al direct na de verhuizing raakte Bert betrokken bij ‘Ons Polderbad.’ Er stond een grote tent over het kleuterbad. We woonden hier net. Het waaide hard, ik zag dat die tent het niet hield. Ik heb toen Fob Kaptein gebeld: ‘Jullie tent waait in elkaar!’ Ik ben meteen gaan helpen. Dat was mijn eerste actie met de tentenbouwers, en ik ben er bij gebleven. Een geweldig fijne ploeg.’

‍
De zwembadtent van VOB was jarenlang in de verhuur voor feesten en partijen. Inclusief brengen,opzetten, afbreken en weer halen. ‘Dat deed je met de vaste ploeg, ook mensen van De Loete. Je hebt veel handen nodig voor zo’n tent staat. Het is een groot gevaarte, variabele lengte van 15 tot ruim 40 meter. Maar of je nu 15 of 40 meter moest opzetten, je was er een ochtend mee bezig. Al die zeilen en stalen spanten. En het weegt niet niks. We reden altijd met twee stevige aanhangers.’ 
Bert noemt het een wonder dat zij nooit werden aangehouden onderweg, want die aanhangers waren altijd te zwaar beladen, en te breed.

‍

Koeienmest en hondenstront‍

‘We gingen overal naar toe met die tent. De hele provincie, van Katwijk tot Polsbroek, Ammerstol tot Bodegraven. Ook in Gouda, Haastrecht, De Meern, en noem maar op. Je stond op een sportveld, of in een weiland met koeienmest; dat was trouwens echt bagger, bij een boer in De Meern; tent zag er niet uit, wij ook niet. En we kregen niet eens een kop koffie!?’ Heel bijzonder, want het was een regel, dat er altijd iets te eten en drinken zou zijn voor de tentenbouwers. En niet alleen koffie met (gevulde) koek. Dat ging altijd goed. ’Gebakken vis in Katwijk. Restant van een BBQ in Polsbroek. Lekkere soep in Woerden.’ Maar niets in De Meern.

Spannende klussen

Het opzetten was maatwerk. Als de tent tot op de locatie was gereden - met een speciaal gebouwde ‘bandenkar’ - begon het passen en meten. ‘In Ammerstol moesten we midden in de winter een tent opzetten in de sneeuw. Dat was echt een uitdaging. We kwamen ook te staan bij Concordia, in Haastrecht, daar moesten we de tent met een zijstuk opzetten. Dat gaf problemen; het was te krap, te slap, niet waterpas. En iedereen had wel een oplossing, zoveel mensen, zoveel ideeën. Maar het lukte altijd.’ Ook spannend, ook in Haastrecht: ‘Er moest een tent komen bij de (gerestaureerde) molen. Dat is daar een nogal drassige bodem. We hebben toen extra palen moeten slaan, en met flinke spanbanden alles zoveel mogelijk vastgezet.’


Zwembad aan huis

Het waren mooie tijden, zegt Bert, nu hij de verhalen weer ophaalt. Het ene verhaal, neemt weer een ander mee. Hij kan nog veel meer vertellen. Wie weet, ooit, in een boek? Voorlopig is hij nog actief vrijwilliger bij de VOB. ‘Ik ben nu 81, het gaat misschien wat minder vlot. Maar ik vind het nog steeds leuk om te klussen. Ik heb laatst nog tegels helpen sjouwen. Er is altijd wat te doen. Dat kan ook makkelijk, want we wonen dus op 50 meter van ‘Ons Polderbad’. Ik zeg altijd: Wij hebben een huis met een mooi zwembad. En dat wordt goed onderhouden!’

En zelf zwemmen? ‘Wij zwemmen elke ochtend een half uur. Want zwemmen is gezond en goed voor de mens.’ Maar nu, als we dit gesprek hebben, is het even minder, want zijn schouder is overbelast. Tja, die tegels hè...

‍

Zwemles in de polder ’Je komt altijd 3 keer boven’

Zoals veel generatie genoten in de polder leerde Bert Verstoep zwemmen in openbaar water, een diepe sloot, of wetering. ‘Als je 5 of 6 jaar was, gooide je vader je zo in het water. Mijn vader zei dan: ‘Hij komt altijd 3 x boven. Bij de 3e keer moet je ‘m wel even boven houden, anders wordt het spannend.’ En dan liet ie je weer los. Zo wil je wel zwemmen natuurlijk.’

‍